Uzimajući za polazište neke od teza čuvene, istorijske izložbe Živiš u svojoj glavi: Kada stavovi postanu forme Haralda Zemana iz 1969, svakako najslavnije izložbe umetnosti kakvu danas poznajemo – postavka Stavovi i forme želi da odgovori na pitanje/dilemu da li su, i u kojoj meri, iskustva novih umetničkih praksi 1960-ih i 1970-ih prisutna u shvatanju umetnosti autora mlađe generacije (starosti do 30 godina).
Izabrani radovi Pavla Banovića, Milice Bilanović, Viktora Cvejića, Katarine Jovanović Allfe, Luke Ličine, Nemanje Milenkovića, Konstantinosa Patelisa Milićevića, Tijane Petrović i Adrienn Újházi fokusirani su, pre svega, na mentalne propozicije dela. Bilo da je reč o video-radovima (Bilanović, Jovanović Allfa, Banović, Petrović), radovima zasnovanim na autorskim stejtmentima (Cvejić, Milenković, Ličina, Jovanović Allfa, Petrović), instalacijama u ili sa materijalom (Pantelis Milićević, Bilanović, Újházi, Milenković, Jovanović Allfa), kretanjima u domenu imaterijalnog (Cvejić) te radovima konstituisanim u međuodnosu sa samim prostorom Galerije – legata Milice Zorić i Rodoljuba Čolakovića i njegovim učitanim predistorijama (Banović, Újházi, Pantelis Milićević), izabrani umetnici i umetnice su, u formalnim istraživanjima jezika umetnosti, često u dijalogu sa sobom i vlastitim prethodno ostvarenim radovima ali i sa mogućim kontekstima umetnosti, prirode i društva današnjice – njihovim opsesijama, nametnutim vrednostima, jednako koliko i limitima, ograničenjima i anomalijama.
Artikulisanjem pitanja i(li) odgovora o poziciji umetnosti i umetnika danas, kao i njihovom pretpostavljenom društvenom statusu – izloženi radovi, pored samog stvaranja, akcenat stavljaju na proces mišljenja umetnosti.
Izložba Stavovi i forme u premijernom izdanju otuda ima podnaslov Umetnost kao forma mišljenja.
Osvrćući se na prakse prisutne u vlastitim institucijama – vezane za kontinuirana praćenja mlađe i najmlađe scene, koje takođe sežu u rane sedamdesete – autori izložbe Miroslav Karić i Nebojša Milenković nameravaju da ona postane tradicionalna, tako što bi se jedne godine održavala u produkciji MSU Beograd a sledeće u MSUV u Novom Sadu.
Umesto puke prezentacije, postavkom ali i kroz prateća dešavanja, kustosi će pokušati da kreiraju izložbu-događaj. Platforma za razmenu mišljenja i energija gde, u konačnom ishodu, sama izložba funkcioniše kao autonoman umetnički entitet čijim sastavnim elementima postaju vreme, okolnosti, vrednosti, frustracije, iskoraci, granice…
